Mensen zijn boos; op het virus, op gezaghebbers, op het systeem, op elkaar. Het drijft ons uit elkaar en polariseert elk debat. Elk gesprek.
Families krijgen het moeilijk doordat de discussie rond vaccineren hen uit elkaar drijft. Een straatcommitté viel hier uit elkaar omdat de voor en tegens niet meer door een deur kunnen.
Een opdrachtgever zet onze samenwerking bruusk stop terwijl de klant tevreden is en een vervolgopdracht wil.
En waar het ook over gaat, wat er onder zit is angst. We zijn bang.
Bang zijn is heftig. Dat voel je in je hele lijf.
Daar willen we dan zo snel mogelijk uit. Laat me met rust, laat me terug naar mijn comfort.
Naar wat ik denk dat normaal is. Wat goed is om te doen.
Laat me.
Kunnen we het anders doen, vroeg ik me afgelopen weken af naar aanleiding van iets wat was gebeurd in mijn relatie. Mijn lief en ik hadden het moeilijk na iets wat er tussen ons was voorgevallen. Heel heftig was dat.
De angst, die me niet vreemd is, overspoelde me. Totaal. Ik kon niet meer bij haar zijn. Letterlijk: ik kon niet meer in dezelfde kamer zijn met haar. Mijn lijf reageerde daar zo heftig op. Pure stress.
Ik kon heel duidelijk voelen dat het van mij was: dat die angst de mijne was.
En hoe doe ik dat dan zonder het helemaal bij haar te leggen of daar te gaan uitwerken?
Dat ik dat alleen te doen heb; daar alleen mee te dealen heb.
Laat me.
En hoe mezelf graag zien, mij de toestemming geven om me terug te mogen trekken, ook elke dag inchecken met elkaar en het durven laten ontvouwen ... het zachter maakte. Het zand in mijn glas kon zo wat zakken. Het water werd weer helderder. Maar bovenal ontmoette ik haar ook geregeld in die dingen die ons verbinden, waarvan ik even niet meer wist dat die er waren.
En hoe moeilijk dat is: elkaar (blijven) ontmoeten in wat moeilijk gaat. Veel liever kiezen we de uitgang. We denken namelijk te weten waar dit anders naartoe gaat.
We denken dat we alles gaan moeten opgeven, onszelf zullen verliezen, dingen moeten doen en toelaten waar we echt niet achter kunnen staan, waar we ons onveilig bij voelen ...
Misschien is daar wat van aan.
Maar wat als we op dat moment, daar waar we met slaande deuren willen vertrekken om onszelf in veiligheid te brengen, even halt kunnen houden? En dan voelen hoe de angst regeert, alles overneemt. Ook ons verstand. Maar vooral onze nood aan nabijheid. Aan mede-mensen.
Wat als we op dat moment in die angst kunnen blijven zitten?
Hoe moeilijk, onrustig, pijnlijk ook... het gewoon allemaal voelen en dan zeggen dat je bang bent. Dat je het niet meer weet en zo alleen bent.
En wat als we de ander kunnen horen en dan samen daar even zitten? Samen bang zijn.
Samen mens zijn.
Daarin de liefde voelen die zo verbindend werkt.
Doet overstijgen wat moeilijk is.
Want we delen ook zoveel moois.
When fear becomes evident, it can protect and make change happen. Arnold Mindell
Zelfzorg is dan key. Want je eigen zuurstofmasker moet eerst op. De liefde voor jezelf brengt je dat. En dan is terugtrekken soms nodig. Om dat zand wat te kunnen laten zakken. Want dan heb je ruimte om de ander weer te zien. Als ook-een-mens. Een bang-mens.
En dan zien wat er gebeurt. En hey, misschien is het inderdaad niet veilig en gebeuren er dingen die je echt niet kan laten passeren. Dan kan je nog steeds opstappen.
Maar stel dat dat niét gebeurt. Stel dat er wat anders gebeurt?
En wat is dan allemaal mogelijk?
Wie weet kunnen we dan weer praten.
Comments