We beleven een 4de golf in Corona-tijden als ik dit schrijf. En dat is heftig. Want het duurt al zo lang. Opnieuw wordt er afstand geïnstalleerd. Opnieuw wordt het leven begrensd.
En ik weet nog steeds waarom we moeten doen wat we doen; al lijkt dat nog maar een beetje zo te zijn. Ik ben toch ook boos. Want hoe gaat dit verder? En kunnen we dit oplossen door te stoppen met Leven?
De podcast van Tara Brach die ik luisterde op de fiets gisteren gaf me ook weer wat meer inkijk in al die emoties die ik voel. En dat het ergens makkelijker is om boos te zijn dan het verdriet te voelen. Want eigenlijk zit dat er onder: verdriet, wanhoop, onzekerheid, angst.
En dàt is inderdaad veel lastiger om te voelen, om bij te blijven.
Maar terwijl zij er over sprak merkte ik dat ik het ging voelen. En dat het lastig was ja, maar haar aanwezigheid hielp me om er even bij te blijven. En ze was er niet eens echt.
Het gevoel hebben dat ik niet alleen ben helpt.
En dat is niet eens altijd zo bewust. Ik merk het vaak achteraf. Dat ik dan toch wat kon ontspannen in iets lastig. Er niet meteen overheen hopte. Heel even kon ik er naar kijken.
En hoe het dan verandert.
Niet alleen zijn helpt.
Dus oefen ik mezelf in uitreiken. Hulp vragen als ik dat nodig heb. Maar ook iemand opzoeken om tegen te zeggen 'ik trek het even niet meer'. En dan mijn kop op die andere schouder mogen leggen. Gewoon zo, me niet meer alleen voelen.
Oh en dat is echt een oefening hoor! Bij mijn lief gaat het zelfs niet altijd vanzelf.
Een goeie vriendin van mij leert het mij door open tegen mij te zijn als ze zich niet lekker in haar vel voelt. Ik leer dan opmerken dat dat voor haar ook niet evident is om te doen.
Moeilijke tijden vragen om veel contact, aanraking, velcontact ... het gevoel niet alleen te zijn, gedragen te worden. Wij mensen zijn kudde dieren. We hebben elkaar nodig.
En net dan moeten we uit elkaar, afstand houden en wordt spontane ontmoeting afgeremd. Dat is nu ook zorgen voor elkaar: voor kwetsbaren, voor zorgverleners en artsen, ...
Maar het broodnodige contact moet er wel zijn. En dat vraag wat creativiteit dezer dagen. Want ons helemaal afsluiten van elkaar dat gaat het niet worden. Ons helemaal terug trekken schaadt veel meer.
Dus laat ons elkaar blijven opzoeken en uitreiken. Brieven en kaartjes sturen, spontaan elkaar opbellen-gewoon-zomaar, videobellen en uitrazen in het bos.
Vertel hoe het met je gaat. Open en ongeremd.
En spreken. Vertel hoe het met je gaat. Open en ongeremd. Het rimpeleffect is groot: de ander heeft het vast ook gevoeld wat jij uitspreekt. En voelt zich op slag niet meer zo alleen.
Wacht tot de ander opent. Laat de stilte haar werk maar doen. Luister tot de ander helemaal gezegd heeft wat er moet klinken.
Samen laten ontstaan wat er op dat moment zich kan tonen.
En misschien kunnen we dan samen voelen wat er onder zit.
Voor iedereen die nood heeft aan ontmoeting en verbinding in deze tijden van afstand en onzekerheid:
elke maand komen we, online, bij elkaar en ontmoeten elkaar in wat er die dag speelt. Een cirkel van ervaringen en luisterende oren.
De Check In Wave is een tool uit de Deep Democracy waarmee we alle stemmen leren horen. Wees welkom! Klik HIER voor meer informatie.
Voor iedereen tussen 18 en 25 die nood heeft aan ontmoeting en verbinding in deze tijden van afstand en onzekerheid:
elke maand komen we, online, bij elkaar en ontmoeten elkaar in wat er die dag speelt. Een cirkel van ervaringen en luisterende oren.
De Check In Wave is een tool uit de Deep Democracy waarmee we alle stemmen leren horen. Wees welkom! Klik HIER voor meer informatie.
Comments